Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/036

 — Dobrze, ale niech pan siada, bo nie mogę malować.
 On siadł, lecz patrzył na nią wzrokiem tak pełnym miłości i zachwytu, że poczęło ją to mieszać.
 — Co za nieposłuszny model! — rzekła — niech pan odwróci głowę trochę na prawo i nie patrzy na mnie.
 — Nie mogę! nie mogę! — odpowiedział Zawiłowski.
 — A ja, doprawdy nie mogę malować. Głowa zaczęta w innej pozycyi... Niechże pan poczeka...
 To rzekłszy, zbliżyła się i dotknąwszy palcami jego skroni, poczęła odwracać mu zlekka głowę na prawo. Lecz jemu serce jęło bić jak młotem, wszystko zakręciło mu się w oczach i przytrzymawszy rękę panny Castelli, przycisnął do ust jej ciepłą dłoń.
 — Co pan robi? — szepnęła panna Lineta.
 On wciąż trzymał jej dłoń na ustach — i nie odpowiadał nic — tylko przyciskał ją coraz silniej.
 Wówczas ona rzekła spiesznie:
 — Niech pan pomówi z ciocią... My jutro wyjeżdżamy.
 I nie mogli sobie powiedzieć nic więcej, albowiem w tej chwili Osnowski, Kopowski i pani Aneta, którzy poprzednio siedzieli w przyległym saloniku, wrócili do pracowni.
 Pani Aneta, spostrzegłszy zarumienione policzki panny Castelli, spojrzała bystro na Zawiłowskiego i rzekła:
 — Jakże państwu dziś idzie?
 — Gdzie ciocia? — spytała panna Castelli.
 — Wyjechała z wizytami.
 — Dawno?