Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/042

 — Dobry wieczór, Stanisławie — rzekł — a pani Broniczowa nie wróciła?
 — Właśnie wyglądam: tylko co starszej pani nie widać.
 — Panie są jeszcze w salonie?
 — Są — i pan Kopowski też.
 — A kto mi otworzy?
 — Tam otwarte, ja ino na chwilę zeszedłem.
 Zawiłowski poszedł na górę — ale nie znalazłszy we wspólnym salonie nikogo, przeszedł do pracowni. Tam było jednak również pusto, natomiast z przyległego mniejszego pokoiku doszły go przez portyerę, przedzielającą ów salonik od pracowni, jakieś ciche głosy.
 W przypuszczeniu, że znajdzie tam obie panie wraz z Kopowskim, uchylił portyerę — i spojrzawszy, skamieniał.
 Panny Castelli nie było w saloniku, natomiast Kopowski klęczał przed panią Osnowską, która, trzymając ręce zanurzone w jego bujnych włosach, odchylała mu w tył głowę, zniżając jednocześnie swą twarz, jakby dla złożenia na jego czole pocałunku.
 — Aneto! jeśli mnie kochasz! — mówił zdławionym przez namiętność głosem Kopowski.
 — Kocham! Ale nie! ja tego nie chcę! — odpowiedziała pani Osnowska, odsuwając go nieco od siebie.
 Zawiłowski mimowolnym ruchem zapuścił portyerę; przez chwilę stał przed nią, jakby nogi jego stały się naraz ołowiane, wreszcie, nie zdając sobie dobrze sprawy, co robi, przeszedł pracownię, której gruby dywan zgłu-