Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/075

 — A cóż „Teodor?“ Nie bruździł ci tam zanadto? co?
 Zawiłowski, który, jako artysta, posiadał w wysokim stopniu poczucie śmieszności i któremu w duszy wydał się także ów Teodor komiczny, roześmiał się i odpowiedział:
 — Nie. Przeciwnie: był za mną.
 A stary począł kręcić głową:
 — To dyablo wygodny Teodor! Miej się na baczności, bo to wyga!
 Pani Broniczowa miała jednak tyle prawdziwej czci dla majątku i towarzyskiego położenia starego pana Zawiłowskiego, że zaraz na drugi dzień poszła do niego w odwiedziny i poczęła mu niemal dziękować za tak uprzejme przyjęcie krewniaka. Ale szlachcic niespodzianie rozgniewał się:
 — Cóż to pani myślisz, że ja jaki furfant? — rzekł. — Pani słyszałaś ode mnie, że ubodzy krewni, to plaga — i myślisz, że ja mam im to za złe, że goli. Nie!... Pani mnie nie znasz! Tylko, wiedz pani o tem, że jak szlachcic straci wszystko i zrobi się goły, to najczęściej staje się szują. Takie nasze charaktery, albo raczej, taki ich brak. A ten Ignacy — słyszę zewsząd — porządny człowiek, choć goły, i dlatego go kocham.
 — I ja go kocham — odrzekła pani Broniczowa. — Wszakże pan będzie na zaręczynach?
 — C’est décidé. Choćbym się miał kazać zanieść!...
 Pani Broniczowa wróciła rozpromieniona i przy śniadaniu nie mogła się powstrzymać od wypowiedzenia przypuszczeń, które jej bujna fantazya poczęła tworzyć: