Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/163

 Służący wrócił w pół godziny. Połaniecki widział go przez okno, i zeszedłszy spiesznie na jego spotkanie, dowiedział się, że przyniósł list od pani Maszkowej do Maryni. Odebrawszy list, oddał go Maryni i serce biło mu jeszcze niespokojniej, gdy śledził jej twarz, podczas gdy czytała.
 Lecz Marynia, skończywszy, podniosła na niego swe spokojne oczy i rzekła:
 — Prosi nas pani Maszkowa dziś na podwieczorek ... i Bigielów także.
 — Aa! — odpowiedział Połaniecki, odetchnąwszy pełną piersią.
 I w duszy dodał:
 — Nie powiedziała!
 — Pójdziemy? prawda? — pytała Marynia.
 — Jak chcesz... To jest... idź z Bigielami, ja po obiedzie muszę jechać do miasta. Muszę się widzieć ze Świrskim. Może go tu przywiozę.
 — To może się wymówić?
 — Nie, nie! idź z Bigielami. Może po drodze wstąpię do niej i wytłómaczę się. Ale i to nie! Ty mnie wytłómacz.
 I wyszedł, bo potrzebował zostać sam ze swemi myślami.
 — Nie powiedziała!
 Połanieckiego ogarnęło uczucie ulgi i radości. Nie powiedziała mężowi, nie obraziła się, zaprosiła ich, zatem zgadza się na wszystko, gotowa iść dalej — i dojść wszędzie, dokąd ją będzie chciał zaprowadzić. Czemże jest samo to zaproszenie, jeśli nie chęcią uspokojenia