Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/171

 — To i moje zdanie — wtrącił Bigiel.
 — Mówiliśmy też i o młodym Zawiłowskim — rzekł Połaniecki — staruszek pokochał go serdecznie.
 — Jakże! — zawołał Świrski. — Jak się dowiedział, że byłem w Przytułowie, zaraz zaczął się o niego dopytywać.
 — To pan był w Przytułowie? — spytała pani Połaniecka.
 — Cztery dni, pani — odrzekł malarz. — Ogromnie lubię Osnowskiego.
 — A panią Osnowską?
 — O niej wypowiedziałem moje zdanie w Rzymie i, o ile pamiętam, rozpuściłem język, jak bicz.
 — Pamiętam i ja. Był pan bardzo niegodziwy. Cóż młoda para?
 — A nic. Szczęśliwa. Ale jest tam panna Ratkowska: ogromnie miła panna! Bez mała, żem się w niej nie zakochał.
 — Masz tobie! A mówił mi Staś, że pan się we wszystkich kocha.
 — Stale, pani. To jest: stale we wszystkich, a zatem stale.
 Bigiel, usłyszawszy to, zastanowił się dobrze i rzekł:
 — To jest sposób, żeby się nigdy nie ożenić.
 — Niestety, drogi panie! — zawołał Świrski. — To też i jest.
 Poczem, zwróciwszy się do Maryni, rzekł:
 — To może pan Stanisław mówił pani i o dalszej naszej umowie? Jak mi pani powie: żeń się — żenię się! Taki był układ z pani mężem i dlatego chciał-