Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/210

 — Pamiętasz? — mówił w pracowni — tu przy malowaniu wzięłaś mnie za skronie, by mi odwrócić głowę, a ja pierwszy raz w życiu pocałowałem cię w rękę. Jakeś powiedziała: „niech pan pomówi z ciocią“ — straciłem nietylko przytomność ale oddech... Moja ty wybrana, moja najdroższa...
 Ona zaś odpowiedziała:
 — A jakiś ty był wtenczas blady!
 — Trudno nie być bladym, jak komuś serce zamiera ze wzruszenia. Przecie ja już cię kochałem bez pamięci.
 Panna Castelli podniosła oczy w górę i po chwili rzekła:
 — Jakie to wszystko dziwne!
 — Co, Niteczko?
 — Że to się tak jakoś zaczyna i zaczyna, jak jakieś próbowanie, jak jakaś gra... potem się coraz bardziej w to wchodzi — i nagle: klamka zapada.
 Zawiłowski począł przyciskać jej ramię do piersi i odrzekł:
 — A tak! klamka zapadła! Mam moją jasną dziewczynę i nie puszczę.
 Potem, chodząc ciągle pod rękę, przeszli do wielkiego salonu. Zawiłowski wskazał na oszklone drzwi i rzekł:
 — Nasz balkon i nasza akacya.
 Mroczyło się coraz bardziej. Przedmioty w pokoju pogrążały się w cień; gdzieniegdzie tylko na złoconych ramach obrazów połyskiwały światełka, jakby jakieś oczy, podglądające młodą parę.