Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/237

 — Ale na co to wszystko? Ciocia przecie wie, jak ja Niteczkę zawsze kochałem i jak z duszy serca chciałbym, żeby się okazała godną Ignasia.
 Lecz było to tylko dolaniem oliwy do ognia, pani Broniczowa bowiem, usłyszawszy bluźnierstwo, straciła do reszty zimną krew i zawołała z nowym wybuchem:
 — Niteczka?... żeby się okazała godną Ignasia?... takiego...
 Na szczęście, wejście pani Maszkowej przerwało dalszą rozmowę. Ciocia Broniczowa umilkła, jak gdyby oburzenie uwięziło jej słowa w ustach, pani Aneta zaś poczęła zaraz wypytywać panią Maszkową, co się dzieje z resztą towarzystwa i gdzie ich zostawiła.
 — Pan Kopowski, Niteczka i Stefcia zostali w oranżeryi — odpowiedziała pani Maszkowa — one obie rysują storczyki, a pan Kopowski nas bawił.
 — Czem? — spytał Osnowski.
 — Rozmową... i uśmiałyśmy się serdecznie. Opowiadał nam, że jego znajomy, pan Wyż, który podobno jest wielkim heraldykiem, zaręczał mu zupełnie poważnie, że jedna rodzina w Polsce jest herbu „Stołowe nogi.“
 — Czy jedna?... — mruknął wesoło Osnowski — rodzina Kopowskich z pewnością!
 — A Stefcia została także w oranżeryi? — zapytała pani Aneta.
 — Tak. Razem rysują.
 — Chcesz iść do nich?
 — Dobrze.
 Lecz w tej chwili służący przyniósł listy, które