Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/274

a ją pan znasz... Bóg mnie ustrzegł, bo gdyby oni byli wówczas wiedzieli, że ja mam te jakieś głupie szpargały, których im brak, to nie byliby mi robili min i mogłem się ładnie ubrać! Niechby mnie był las ogarnął!... Jak mnie pan widzisz, tak jadę z Zawiłowskim za granicę, bo mam tego dość.
 Zapłacili i wyszli. Na ulicy Świrski spytał:
 — Co pan teraz robisz?
 — Idę szukać Zawiłowskiego.
 — Gdzie go pan znajdziesz?
 — Myślę, że u waryatów, u ojca, a jeśli nie, to będę na niego czekał w domu u siebie.
 Lecz Zawiłowski zbliżał się właśnie w tej chwili do restauracyi. Świrski spostrzegł go pierwszy z daleka.
 — A ot, idzie! — rzekł.
 — Gdzie?
 — Po drugiej stronie ulicy. Jabym go o wiorstę poznał po jego szczęce. Powiesz mu pan wszystko zaraz? Jeśli tak, to odchodzę. Nie potrzeba wam świadków.
 — Dobrze — rzekł Połaniecki.
 Zawiłowski, spostrzegłszy ich również, przyśpieszył kroku i stanął przed nimi, ubrany wykwintnie, prawie strojny, i z twarzą wesołą.
 — Ojciec mój ma się lepiej! — zawołał nieco zdyszanym głosem, podając im ręce — mam czas i wpadam dziś do Przytułowa.
 Lecz Świrski, uścisnąwszy silnie jego rękę, odszedł w milczeniu. Młody człowiek popatrzył za nim ze zdziwieniem i rzekł:
 — Czy pan Świrski obraził się czem?