Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/328

i tak nie ukryją się przed nią, a nie chciał, by doniesiono jej o nich zbyt nagle i nieostrożnie.
 Więc gdy spytała go, co słychać w biurze i na mieście — odrzekł:
 — W biurze nic nowego, a na mieście mówią o jakichś nieporozumieniach między Osnowskimi.
 — Między Osnowskimi?
 — Tak. Coś tam zaszło w Ostendzie. Podobno powodem wszystkiego jest Kopowski.
 Marynia zaczerwieniła się i rzekła:
 — Co też ty Stachu mówisz?
 — Mówię, co słyszałem. Pamiętasz moje uwagi na wieczorze zaręczynowym Zawiłowskiego? Pokazuje się, że miałem słuszność! Krótko ci powiem, że była jakaś awantura i że wogóle jest źle.
 — Ale przecie mówiłeś, że Kopowski jest narzeczonym panny Castelli?
 — Jest, albo przestał nim być. Tam się mogło wszystko pozrywać.
 Na Maryni wiadomość sprawiła wielkie wrażenie. Chciała jeszcze dopytywać, ale gdy Połaniecki powiedział jej, że nic więcej nie wie, i że prawdopodobnie dopiero za kilka dni nadejdą dokładniejsze wieści, poczęła biadać nad dolą Osnowskiego, którego zawsze bardzo lubiła, i oburzać się na panią Anetę.
 — Ja myślałam — mówiła — że on ją przejedna i pociągnie swojem przywiązaniem, ale ona jego nie warta, i pan Świrski ma słuszność w tem, co o kobietach mówi.
 Lecz dalszą rozmowę przerwał pan Pławicki, który