Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/331

 — Swoich własnych wierszy słuchasz? — rzekł, śmiejąc się, Połaniecki — no, i jak ci się podobają?
 A Zawiłowski odrzekł:
 — Słucham, jak nie swoich.
 Po chwili zaś dodał, mówiąc zwolna i trochę się zacinając:
 — Ale ja znów będę pisał, tylko całkiem przyjdę do siebie...
 I widać było, że ta myśl bardzo go zajmuje, i że nieraz musiał już o tem mówić, bo panna Ratkowska rzekła, jakby mu chcąc dodać otuchy:
 — I takie same śliczne, i już niezadługo.
 A on uśmiechnął się do niej z wdzięcznością — i umilkł.
 Lecz w tej chwili weszła do pokoju panna Helena i, uścisnąwszy rękę Połanieckiego, rzekła:
 — Jak to dobrze, że pan przyszedł; chciałam się pana poradzić...
 — Służę pani.
 — Nie. Proszę pana do siebie.
 I przeprowadziwszy go do drugiego pokoju, wskazała na krzesło, poczem siadłszy naprzeciw, milczała jakby zbierając myśli.
 Połaniecki, patrząc na nią pod światło, pierwszy raz dostrzegł kilka srebrnych nitek w jej jasnych włosach — i pomyślał, że ta kobieta nie ma jeszcze trzydziestu lat.
 Ona zaś poczęła mówić swoim głosem zimnym i stanowczym.
 — To właściwie nie jest prośba o radę, ale o po-