Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/341

mówię, to są marzenia głowy ściętej. Ja się już nie ożenię.
 — Żona mi wspominała, że jej to pan wczoraj mówił; ale ona się śmiała z tej groźby.
 — To nie groźba, tylko, że nie mam szczęścia.
 Dalszą rozmowę przerwał im widok powozu, w którym siedziała pani Krasławska z panią Maszkową. Jechały w kierunku alei, chcąc widocznie zażyć powietrza. Dzień był jasny, ale chłodny — i pani Maszkowa tak była zajęta naciąganiem na matkę ciepłego płaszczyka, że nie spostrzegła ich i nie oddała im ukłonu.
 — Byłem u nich onegdaj — rzekł Świrski — to dobra kobiecina!
 — Słyszę, że jest bardzo dobrą córką — odpowiedział Połaniecki.
 — To to i ja spostrzegłem, będąc u nich, ale — jak to zwykle staremu sceptykowi — zaraz mi przyszło do głowy, że ona znajduje zarazem upodobanie w roli troskliwej córki. Czyś pan nie zauważył, że kobiety częstokroć robią coś dobrego dlatego, że myślą, iż im z tem ładnie?
 I Świrski nie mylił się. Pani Maszkowa znalazła istotnie upodobanie w roli poświęcającej się córki, ale było to już bardzo wiele, bo takie upodobanie wypłynęło jednak z rzeczywistego jej przywiązania do matki i z tego, że na widok jej nieszczęścia coś w niej zbudziło się i zadrgało. Przytem Świrski nie chciał, czy nie umiał uczynić ze swej myśli tego dalszego wywodu, że jak w zakresie tualety kobieta do nowego kapelusza potrzebuje nowego okrycia, nowej sukni i nowych ręka-