Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/418

 — Ot, i ja tu znajduję znajomych jeszcze z lat dziecinnych. Jak się pan ma?
 — Po staremu — odpowiedział pan Gątowski.
 A pan Jamisz, który był w wybornym humorze, rzekł, spoglądając przekornie na młodego człowieka:
 — Ma kłopoty z uregulowaniem serwitutów.
 Pan Gątowski zmieszał się jeszcze bardziej, gdyż cała okolica mówiła o tych kłopotach. Od lat kilku biedaczysko ledwie dyszał na swoim Jałbrzykowie. Uregulowanie serwitutów i sprzedaż lasu mogły go jeszcze wyprowadzić na równą drogę, cóż, kiedy wpoprzek wszelkim, nieraz już blizkim zawarcia układom, stawał wiecznie jednaki zarzut ze strony jałbrzykowskich współsąsiadów: „ze pon dziedzic na biołem koniu jeździ, z pistolców se strzylo i dziewkom w ślepia patrzy“.
 Pan Gątowski, jakkolwiek przywykły od młodych lat do rozmaitych wiejskich korowodów, tracił jednak czasami cierpliwość i wołał z prawdziwą rozpaczą:
 — No, co to — psia krew! — ma jedno do drugiego! A żeby was najjaśniejsze pioruny zatrzasły!
 Ale po tak przekonywającem „dictum“ rajcy jałbrzykowscy składali zwykle nową dojrzałą naradę i, po statecznem rozpatrzeniu wszystkich za i przeciw, oświadczali znów, drapiąc się w potylice, że wszystko byłoby dobrze:
 „ino ze pon dziedzic na biołem koniu jeździ, z pistolców se strzylo i dziewkom... etc.“
 Ale tymczasem Marynia, która do pana Jamisza miała takie przywiązanie, jak do człowieka z rodziny, dowiedziawszy się, że jest słomianym wdowcem, zapro-