Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/082

 — Bismillah! — krzyknęli na to obaj Beduini, wraz z Chamisem i Gebhrem.
 Staś stracił odrazu wszelką nadzieję, wiedział bowiem, że, jakkolwiek ludzie na Wschodzie chciwi są i przekupni, to jednak, gdy prawdziwy mahometanin spojrzy na jakąś rzecz od strony wiary, wówczas niema już na świecie takich skarbów, którymi dałby się skusić.
 Idrys zaś, zachęcony okrzykiem, mówił dalej — i widocznie już nie dlatego, by odpowiedzieć Stasiowi, lecz w tej myśli, by zyskać tem większe uznanie i pochwały towarzyszów:
 — My mamy szczęście należeć tylko do tego pokolenia, które wydało świętego proroka, ale szlachetna Fatma i jej dzieci są jego krewnemi i wielki Mahdi je kocha. Gdy więc oddamy mu ciebie i małą »bint«, on zamieni was na Fatmę i jej synów, a nas pobłogosławi. Wiedz o tem, że nawet ta woda, w której on się co rano, wedle przepisów Koranu, obmywa, uzdrawia choroby i gładzi grzechy, a cóż dopiero jego błogosławieństwo!
 — Bismillah! — powtórzyli Sudańczycy i Beduini.
 Lecz Staś, chwytając się ostatniej deski ratunku, rzekł:
 — To zabierzcie mnie, a Beduini niech wrócą z małą »bint«. Za mnie wydadzą Fatmę i jej synów.
 — Jeszcze pewniej wydadzą ją za was oboje.
 Na to chłopak zwrócił się do Chamisa:
 — Ojciec twój odpowie za twoje postępki.