Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/099

nawet ich ścigać, albowiem wpadliby natychmiast w ręce miejscowych »zabdjów«.
 Staś, zważywszy to wszystko, trącił w ramię Idrysa i rzekł:
 — Daj mi gurdę z wodą.
 Idrys nie odmówił, gdyż, jakkolwiek rano skręcili znacznie w głąb pustyni i byli dość daleko od rzeki, mieli wody dość, a wielbłądy napiły się obficie w czasie nocnego postoju. Prócz tego, jako człowiek obeznany z pustynią, wiedział, że po huraganie przychodzi zwykle deszcz i wyschnięte »khory« zmienia chwilowo na strumienie.
 Stasiowi się chciało rzeczywiście pić, więc pociągnął dobrze wody, poczem, nie oddając gurdy, trącił znowu w ramię Idrysa:
 — Zatrzymaj karawanę.
 — Dlaczego? — zapytał Sudańczyk.
 — Dlatego, że chcę przesiąść się na wielbłąda małej »bint« i dać jej wody.
 — Dinah ma większą gurdę od mojej.
 — Ale jest łakoma i pewnie ją wypiła. Musiało się też nasypać dużo piasku do siodła, które uczyniliście podobnem do kosza. Dinah nie da sobie z tem rady.
 — Wiatr zerwie się za chwilę i znów wszystko zasypie.
 — Tembardziej mała »bint« będzie potrzebowała pomocy.
 Idrys uderzył batem wielbłąda — i przez chwilę jechali w milczeniu.
 — Czemu nie odpowiadasz? — zapytał Staś.