Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/141

 — Idrysie, gdyby to mówił Gebhr, tobym się nie dziwił, ale o tobie myślałem, że masz więcej rozumu. Z nienabitej strzelby nie wystrzeli i sam wasz Mahdi.
 — Milcz — przerwał surowo Idrys. — Mahdi potrafi wystrzelić nawet z palca.
 — To strzelaj-że tak i ty.
 Sudańczyk popatrzył bystro w oczy chłopca.
 — Dlaczego chcesz, żeby ci dać strzelbę?
 — Chcę cię nauczyć z niej strzelać.
 — Co ci na tem zależy?
 — Bardzo wiele, bo jeśli napadną nas rozbójnicy, to mogą wszystkich pozabijać! Ale jeśli się boisz i strzelby i mnie, to mniejsza o to.
 Idrys zamilkł. Bał się istotnie, ale nie chciał się do tego przyznać. Zależało mu jednak na tem bardzo, by zapoznać się z bronią angielską, albowiem posiadanie jej i umiejętność użycia podniosłyby jego znaczenie w obozie mahdystów, — nie mówiąc o tem, że, w razie jakiego napadu, łatwiejby było mu się obronić.
 Więc po krótkim namyśle rzekł:
 — Dobrze. Niech Chamis poda strzelbę, a ty ją wyjmij.
 Chamis spełnił obojętnie rozkaz, któremu Gebhr nie mógł się sprzeciwić, albowiem zajęty był opodal przy wielbłądach. Staś wyjął trochę drżącemi rękoma osadę, następnie lufy — i podał je Idrysowi.
 — Widzisz, że są puste — rzekł.
 Idrys wziął lufy i spojrzał przez nie w górę.
 — Tak jest, niema w nich nic.