Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/214

—   206   —

 — Co robisz, łotrze?
 Gebhr począł się szarpać i, gdyby chłopiec chwycił był go za rękę, wyrwałby się natychmiast, ale z rękawem nie poszło tak łatwo, więc, szarpiąc się, począł jednocześnie charczeć stłumionem ze wściekłości głosem:
 — Psie, jeśli jego nie starczy, zakłuję i was! Allah! zakłuję, zakłuję!
 A Staś pobladł śmiertelnie, albowiem błyskawicą przebiegła mu myśl, że lew, goniąc przedewszystkiem za końmi, może istotnie pominąć w pędzie trupa Kalego, a w takim razie Gebhr z największą pewnością zarżnie kolejno ich oboje.
 Więc, ciągnąc ze zdwojoną siłą za rękaw, krzyknął:
 — Daj mi strzelbę!… zabiję lwa!
 Beduinów zdumiały te słowa, ale Chamis, który widział jeszcze w Port-Saidzie, jak Staś strzela, począł natychmiast wołać:
 — Daj mu strzelbę! On zabije lwa!
 Gebhr przypomniał sobie odrazu strzały na jeziorze Karun i wobec straszliwego niebezpieczeństwa prędko zaniechał oporu. Z wielkim nawet pośpiechem podał chłopcu sztucer, a Chamis otworzył co duchu pudło z nabojami, z którego Staś zaczerpnął pełną garścią.
 Potem zeskoczył z konia, wsunął ładunki w lufy i ruszył naprzód.
 Przez pierwsze kilka kroków był jakby odurzony i widział tylko siebie i Nel, z szyjami poderżniętemi nożem Gebhra. Ale wnet bliższe i straszniejsze niebez-