Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/225

—   217   —

psy, położył się, zwinął w kółko i zamknął oczy. Widocznie, jeśli jaki zwierz drapieżny ścigał konie, to, poczuwszy dym, lub zobaczywszy odblask ognia na skałach, cofnął się z daleka.
 — Musiało jednak coś mocno je nastraszyć — rzekł do Kalego Staś — skoro nie bały się przebiedz obok trupów ludzi i lwa.
 — Panie, — odrzekł chłopak — Kali domyślać się, co się stało. Dużo, dużo hyen i szakali weszło do wąwozu i iść do trupów. Konie przed niemi uciekać, ale hyeny ich nie gonić, bo one jeść Gebhra i tamtych innych…
 — Być może; ale ty teraz idź, rozsiodłaj konie, zabierz naczynia i worki i przynieś tu. A nie bój się, bo strzelba cię obroni.
 — Kali się nie bać — odpowiedział chłopak.
 I, rozsunąwszy nieco cierni przy samej skale, wysunął się za zeribę, a tymczasem wyszła z namiotu Nel.
 Saba podniósł się natychmiast i, trącając ją nosem, upominał się o zwykłe pieszczoty. Ale ona, wyciągnąwszy zrazu rękę, cofnęła ją natychmiast, jakby ze wstrętem.
 — Stasiu, co się stało? — spytała.
 — Nic. Przybiegły tamte dwa konie. Czy to ich tętent cię rozbudził?
 — Obudziłam się już przedtem i chciałam nawet wyjść z namiotu, ale…
 — Ale co?
 — Myślałam, że się może rozgniewasz.
 — Ja? — na ciebie?