Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/243

—   235   —

drogi, by nie poginęły zapasy i juk z rzeczami, obdzierać i dzielić zabitą zwierzynę — wszystko to, w braku młodego Murzyna, miało teraz spaść na niego, a on przyznawał w duchu, że o niektórych czynnościach, naprzykład o obdzieraniu ze skóry zwierzyny, nie ma najmniejszego pojęcia.
 — Ha! trudno — rzekł sobie — trzeba!
 Tymczasem słońce wysunęło się z za widnokręgu i — jak zawsze bywa pod zwrotnikami — dzień zrobił się w jednej chwili. Nieco później woda do mycia, którą Mea przygotowała na noc dla panienki, poczęła chlupać pod namiotem, co znaczyło, że Nel wstała i ubiera się. Jakoż wkrótce ukazała się, ubrana już, ale z grzebieniem w ręku i z nastroszoną jeszcze czuprynką.
 — A Saba? — zapytała.
 — Niema go dotąd.
 Usta dziewczynki poczęły zaraz drgać.
 — Może jeszcze wróci — rzekł Staś. — Pamiętasz, że na pustyni nie bywało go czasem po dwa dni, a potem zawsze nas doganiał.
 — Mówiłeś, że pójdziesz go poszukać?…
 — Nie mogę.
 — Dlaczego, Stasiu?
 — Bo nie mogę zostawić cię tylko z Meą w wąwozie.
 — A Kali?
 — Kalego niema.
 I zamilkł, nie wiedząc sam, czy ma jej powiedzieć całą prawdę; ale ponieważ rzecz nie mogła się ukryć, więc pomyślał, że lepiej jest wyjawić ją odrazu.