Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/284

—   276   —

 Nel pomiarkowała, że Staś stroi sobie z niej żarty, więc fuknęła na niego, jak kotka, poczem rzekła:
 — Mów sobie, co chcesz, a ja jestem pewna, że on jest bardzo rozumny i że się zaraz oswoi.
 — Czy zaraz, nie wiem, ale oswoić się może. Słonie afrykańskie są wprawdzie dziksze od azyatyckich, jednakże myślę, że, naprzykład, Hannibal posługiwał się afrykańskimi.
 — A kto to był Hannibal?
 Staś spojrzał na nią z wyrozumiałością, ale i z politowaniem.
 — Oczywiście — rzekł — w twoim wieku nawet takich rzeczy się nie wie. Hannibal był to wielki wódz kartagiński, który używał słoni do wojny z Rzymianami, a ponieważ Kartagina leżała w Afryce, więc musiał używać afrykańskich…
 Dalszą rozmowę przerwał im rozgłośny ryk słonia, który, najadłszy się i napiwszy, począł sobie trąbić, niewiadomo, czy z radości, czy z tęsknoty za zupełną wolnością. Saba zerwał się i jął szczekać, a Staś rzekł:
 — Masz tobie! Teraz zwołuje towarzyszów. Ładnie będziemy wyglądali, jeśli nadciągnie tu całe stado.
 — On powie innym, żeśmy byli dla niego dobrzy! — odrzekła pośpiesznie Nel.
 Lecz Staś, który nie zaniepokoił się naprawdę, albowiem liczył, że, gdyby nawet stado nadbiegło, to spłoszy je blask ognia — uśmiechnął się przekornie i rzekł:
 — Dobrze, dobrze! A jeśli się słonie pokażą, to