Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/295

—   287   —

Bo on się nie boi nikogo w pustyni: ani lwa, ani węża, ani krokodyla. I jest bardzo dobry — i kocha nas z pewnością.
 — Jeśli się oswoi — rzekł Staś — i jeśli będę mógł zostawiać cię pod jego opieką, to rzeczywiście z całym spokojem będę chodził na polowanie, bo lepszego obrońcy nie mógłbym ci w całej Afryce znaleźć.
 Po chwili zaś dodał:
 — Tutejsze słonie są dziksze, ale czytałem, że naprzykład, azyatyckie mają dziwną słabość do dzieci. Nigdy nie było w Indyach wypadku, żeby słoń dziecko ukrzywdził, i jeśli wpadnie we wściekłość, co się czasem zdarza, to kornacy miejscowi wysyłają dla uspokojenia go dzieci.
 — A widzisz, a widzisz!
 — W każdym razie dobrześ postąpiła, żeś nie dała mi go zabić.
 Na to źrenice Nel zapłonęły z radości, jak dwa zielonawe ogniki. Wspiąwszy się na paluszki, położyła Stasiowi na ramionach obie ręce i, przechyliwszy w tył główkę, pytała, patrząc mu w oczy:
 — Postąpiłam, jakbym miała ile lat? — powiedz! — jakbym miała ile?
 A on odrzekł:
 — Najmniej siedemdziesiąt.
 — Ty sobie zawsze żartujesz.
 — Gniewaj się, gniewaj! — a kto uwolni słonia?
 Usłyszawszy to, Nel poczęła się zaraz łasić, jak mała kotka.