Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/309

—   301   —

 — Pokołysz, słoniu, i Stasia.
 Mądry zwierz znów odgadł z jej poruszeń, czego od niego chce, i Staś, chwycony za pasek przy spodeńkach, w jednej chwili znalazł się w powietrzu. Było przytem takie jakieś dziwne i zabawne przeciwieństwo między jego rozgniewaną jeszcze miną a tem bujaniem się nad ziemią, że małe »Mzimu« poczęło śmiać się do łez, klaskać w ręce i krzyczeć tak, jak poprzednio:
 — Jeszcze, jeszcze!
 A ponieważ niepodobna jest zachować należytej powagi i prawić morałów wówczas, gdy człowiek wisi na końcu słoniowej trąby i mimowolnie wykonywa ruchy, podobne do ruchów wahadła, więc chłopiec począł się wkońcu śmiać także. Ale po pewnym czasie, zmiarkowawszy, że ruchy trąby stają się wolniejsze i że słoń zamierza postawić go na ziemi, wpadł niespodzianie na nowy pomysł: mianowicie, korzystając z chwili, w której znalazł się w pobliżu olbrzymiego ucha, chwycił za nie obu rękoma, wdrapał się po niem w mgnieniu oka na głowę i siadł słoniowi na karku.
 — Aha! — zawołał z góry na Nel — niech zrozumie, że to on musi mnie słuchać.
 I jął klepać go dłonią po głowie, z miną władcy i pana.
 — Dobrze! — zawołała z dołu Nel — ale jak teraz zleziesz?
 — To mały kłopot — odpowiedział Staś.
 I, przewiesiwszy nogi przez czoło słonia, objął niemi trąbę i zsunął się po niej, jak po drzewie.
 — Ot, jak zlezę.