Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/317

—   309   —

 — Jak ja Kingowi powiem, to King poniesie wszystko.
 — Jakież ładunki poniesie, jeśli ich mało co zostanie?
 — Będzie nas za to bronił…
 — Ale nie będzie przecie strzelał ze swojej trąby do zwierzyny tak, jak ja ze sztucera.
 — To możemy jeść figi, i te duże dynie co rosną na drzewach, a Kali nałapie zawsze ryb.
 — Póki zostaniemy nad rzeką. Porę dżdżystą trzeba tu przeczekać, gdyż te ciągłe ulewy napędziłyby ci z pewnością febry. Pamiętaj jednak, że potem ruszamy w dalszą drogę i możemy trafić na pustynię.
 — Taką, jak Sahara? — zapytała z przestrachem Nel.
 — Nie; taką jednak, na której niema rzek, ani drzew owocowych, a rosną nizkie akacye i mimozy. Tam można żyć tylko z tego, co się upoluje. King znajdzie tam trawę, a ja antylopy, ale jeśli nie będę miał czem do nich strzelać, to King ich nie nałapie.
 I Staś miał rzeczywiście o co się troszczyć, gdyż obecnie, gdy słoń się już oswoił i poprzyjaźnił z nimi tak poczciwie, niepodobna było go porzucić i skazać na śmierć głodową; a uwolnić go, to znaczyło pozbawić się większej części amunicyi i narazić samych siebie na nieuchronną zgubę.
 Więc Staś odkładał robotę z dnia na dzień, powtarzając sobie co wieczór w duszy:
 — Może jutro wynajdę jaki inny sposób.
 A tymczasem do tej troski przyłączyły się inne.