Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/397

—   389   —

 — Podjedziemy razem, — odpowiedział Staś — i wówczas powiesz im, że przybywamy jako przyjaciele.
 — Wiem, panie, co im powiedzieć — zawołał z wielką pewnością siebie młody Murzyn.
 I zwróciwszy konia ku pracującym, złożył dłonie koło ust i jął krzyczeć:
 — Yambo, he! yambo sana!
 Na ten głos zajęte okopywaniem manioku kobiety zerwały się i stanęły, jak wryte, ale trwało to tylko jedno mgnienie oka, następnie bowiem, porzuciwszy w popłochu motyki i kobiałki, poczęły z wrzaskiem uciekać ku owym drzewom, wśród których kryła się wieś.
 Mali podróżnicy zbliżali się wolno i spokojnie. W gęstwinie rozległo się wycie kilkuset głosów, poczem zapadła cisza. Przerwał ją wreszcie głuchy, ale donośny huk bębna, który nie ustawał już później ani na chwilę.
 Było to widocznie hasło do boju dla wojowników, albowiem przeszło trzystu ich wysunęło się nagle z gęstwiny. Wszyscy ustawili się w długi szereg przed wioską. Staś zatrzymał Kinga w odległości stu kroków i począł im się przypatrywać. Słońce oświecało ich dorodne postacie, szerokie piersi i silne ramiona. Uzbrojeni byli w łuki i włócznie. Naokół bioder mieli krótkie spódniczki z wrzosów, a niektórzy — ze skór małpich. Głowy ich zdobiły pióra strusi, papug, lub wielkie peruki, zdarte z czaszek pawianów. Wyglądali wojowniczo i groźnie, ale stali nieruchomie i w milczeniu, albowiem