Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/426

—   418   —

 — Mów, jak to było? Czyś usłyszała, jak się zbliżał?
 — Nie… Tylko z kwiatów wyleciała wielka złota mucha, więc odwróciłam się za nią i zobaczyłam go, jak wyłaził z wąwozu.
 — I co?
 — I stanął i zaczął na mnie patrzeć.
 — Długo patrzył?
 — Długo, Stasiu. Dopiero jak upuściłam kwiaty i zasłoniłam się od niego rękoma, zaczął się ku mnie czołgać…
 Stasiowi przyszło do głowy, że, gdyby Nel była Murzynką, zostałaby natychmiast porwana, i że ocalenie zawdzięcza także i zdziwieniu zwierzęcia, które, ujrzawszy po raz pierwszy nieznaną sobie istotę, nie było na razie pewne, co ma uczynić.
 I mróz przeszedł znów przez kości chłopca.
 — Bogu dzięki! Bogu dzięki, żem wrócił!…
 Poczem pytał dalej:
 — Coś sobie w tej chwili myślała?
 — Chciałam na ciebie zawołać i… nie mogłam.. ale…
 — Ale co?
 — Ale myślałam, że ty mnie obronisz… Sama nie wiem…
 To powiedziawszy, zarzuciła mu znów ramionka na szyję, a on począł głaskać jej czuprynkę.
 — Nie boisz się już?
 — Nie.