Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/431

—   423   —

dzięki Kalemu Wa-himowie przyjmą ich jak najgościnniej i dadzą im wszelką pomoc. Zresztą poznał już dobrze Murzynów, wiedział, jak należy z nimi postępować, i był prawie pewien, że nawet bez Kalego dałby sobie z nimi jakoś rady.
 — Wiesz, — mówił do Nel — że od Faszody odbyliśmy już więcej, niż połowę drogi, a podczas tej, którą mamy jeszcze przed sobą, spotkamy może bardzo dzikich Murzynów, ale nie spotkamy już derwiszów.
 — Ja wolę Murzynów — odpowiedziała dziewczynka.
 — Tak, póki uchodzisz za bożka. Porwano mnie z Fayumu razem z panienką, której było na imię Nel, a odwiozę jakieś Mzimu. Powiem ojcu i panu Rawlisonowi, żeby cię nigdy nie nazywali inaczej.
 A jej oczy poczęły się zaraz rozjaśniać i śmiać.
 — Może zobaczymy tatusiów w Mombasie?
 — Może. Gdyby nie ta wojna nad brzegami Bassa-Narok, bylibyśmy tam prędzej. Potrzeba też było Fumbie w to się wdawać!
 To rzekłszy, skinął na Kalego:
 — Kali, czy chory Murzyn słyszał o wojnie?
 — Słyszał. Być wielka wojna, bardzo wielka, — Fumby z Samburu.
 — Więc co będzie? Jakże przejedziemy przez kraj Samburu?
 — Samburu uciec przed panem wielkim, przed Kingiem i przed Kalim.