Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/434

—   426   —

 Tak błagając, obejmował kolana Stasia, a ów zmarszczył brwi i zastanawiał się głęboko nad tem, co mu wypada uczynić, gdyż, jak zawsze i wszędzie, chodziło mu o Nel.
 — Gdzie są — zapytał wreszcie — ci wojownicy Fumby, których rozpędzili Samburu?
 — Kali ich znalazł — i oni tu nadejść zaraz.
 — Ilu ich jest?
 Młody Murzyn poruszył kilkanaście razy palcami obu rąk i nóg, ale widocznie nie mógł dokładnie oznaczyć liczby, z tej prostej przyczyny, że nie umiał rachować więcej, niż do dziesięciu, i każda większa ilość przedstawiała mu się tylko, jako »wengi«, to jest: mnóstwo.
 — Więc jeśli tu przyjdą, to stań na ich czele idź ojcu na odsiecz — rzekł Staś.
 — Oni się bać Samburu i z Kalim nie pójść, ale z panem wielkim pójść i zabić »wengi, wengi« Samburu.
 Staś zamyślił się znowu.
 — Nie, — rzekł wkońcu — ja nie mogę ani brać bibi do bitwy, ani zostawiać jej samej — i nie uczynię tego za nic w świecie.
 Na to Kali podniósł się i, złożywszy ręce, począł powtarzać raz po razie:
 — Luela! Luela! Luela!
 — Co to jest Luela? — zapytał Staś.
 — Wielka boma dla kobiet Wa-hima i Samburu — odpowiedział młody Murzyn.