Strona:Henryk Sienkiewicz-W pustyni i w puszczy.djvu/498

—   490   —

Ta płaszczyzna pozornie jest równa, a w rzeczywistości cała w garbach, pofalowana, jak ocean. Przytem, cofając się, tracilibyśmy ostatecznie możliwość znalezienia nawet ich śladów.
 — Mów otwarcie: nie masz żadnej nadziei?
 — Mój drogi, my jesteśmy dorośli, silni i zaradni mężczyźni, a pomyśl, coby się z nami stało, gdybyśmy się znaleźli tu tylko we dwóch — nawet z bronią — ale bez zapasów i bez ludzi…
 — Tak! niestety — tak… Wyobrażam sobie dwoje dzieci, idących w taką noc przez pustynię.
 — Głód, pragnienie, dzikie zwierzęta…
 — A jednak chłopiec pisze, że szli tak długie miesiące.
 — To też jest w tem coś, co przechodzi moją wyobraźnię.
 Przez dłuższy czas słychać było wśród ciszy tylko skwierczenie tytuniu w fajkach. Doktór zapatrzył się w blade głębie nocy, poczem ozwał się przyciszonym głosem:
 — Późno już, ale sen mnie odbiega… I pomyśleć, że oni, jeśli żyją, to błądzą, tam gdzieś przy księżycu, wśród tych suchych wrzosów… sami… takie dzieci! Pamiętasz, Glen, anielską twarz tej małej?
 — Pamiętam i nie mogę zapomnieć.
 — Ach! dałbym sobie rękę uciąć, gdyby…
 I nie dokończył, albowiem kapitan Glen zerwał się, jak oparzony.
 — Raca w oddali! — krzyknął — raca!
 — Raca! — powtórzył doktór.