Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/123

dnia dzisiejszego, poczęli rozmawiać o ślubie i nowożeńcach.
 — Co to za czuły poemat — mówił Marek. — Rodzice oddali im oficynkę, a w niej dwa pokoje, wymalowane na biało. W oknach są firanki, a na oknach doniczki z fuksjami i geranjum. Gniazdo jest małe, a szczęście może być w niem wielkie.
 — I pewno będzie — odpowiedział Kajetan. — Ona jest stworzona dla Cywińskiego.
 — To jeszcze dziecko. Po wieczerzy wziął ją Stanisław na ręce i nosił po pokoju; wydała mi się wtedy trzynastoletnią dziewczynką, choć wiem, że skończyła szesnaście.
 — Sielanka Teokryta!
 — Tak. Cudniejszej pasterki nawet jego imaginacja nie stworzyła.
 — Zato Cywiński mniej podobny do sycylijskiego pasterza...
 Poczem Kajetan spojrzał, przymrużając oczy, na Marka i zapytał:
 — Kiedy Chadzkiewicz ostatecznie wyjeżdża?
 — Od dziś za dziesięć dni.
 — I ty myślisz, że Cywiński zdobędzie się na to, by po dziesięciu dniach przerwać sielankę?
 — Nie. Wcale już na to nie liczę i nie będę na niego czekał. Wszystko ma swoje granice. Nie będę nawet już u nich z pożegnaniem, by Stanisław nie wziął tego za przypomnienie, lub za wymówkę.
 — A ty kiedy chcesz jechać?
 — Pojutrze, by w Warszawie poczynić przygotowania i sprawunki. Nie mam tu już nic do ro-