Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/135

wzięła do serca, gdyż oni tu okrutnie zawsze kochali Św. Marka i jego złocone rumaki.
 — A co się z niemi stało?
 — Poszły do Paryża, jak wiele, wiele cennych łupów. Ale Włosi nie rozumieją, że żołnierz musi słuchać rozkazu, i powiadają, że konie zabrali „Polachi“.
 — Wartoż ich było żałować? — zapytał Cywiński.
 — Zmiłuj się waćpan. Toć przecie arcydzieło...
 — Niema co! walnych mają rzeźbiarzy. Bo i ten rycerz na koniu, którego widzieliśmy przed kościołem św. Piotra i Pawła... Jakże on się zowie?...
 — Colleoni. To robota Verocchia.
 — Rycerz, jak rycerz! Bez wąsów i brody wygląda na babę, ale szkapa tęga: pęcina krótka, więź dobra, zad szeroki...
 Uśmiechnął się na to pan Drzewiecki i rzekł:
 — Waćpan patrzysz na dzieła sztuki jak kawalerzysta.
 — Bom pod Kościuszką w jeździe służył.
 — A ile miałeś wówczas lat?
 Cywiński wskazał na Marka.
 — Tyle, ile on ma dziś, a nawet mniej, ale na koniach znałem się od dzieciństwa.
 — Te, które nasi zdjęli z kościoła, pochodziły z Konstantynopola, więc nie były włoskiej roboty. Ciężkie było to zdejmowanie i żołnierz nierad się do tego brał, zwłaszcza, że mu złorzeczono.
 — A że to Włosi odróżniają Polaków od Francuzów? — ozwał się Marek.