Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/186

 — I zapewne poznałeś się z dyscypliną, jeśli nie z wojskową, to z księżą. A karabin udźwigniesz?
 — Wolę pod nim paść, niż go nie nosić.
 — Dobrze, dobrze, dzielna odpowiedź.
 — Dobrze — powtórzył Dąbrowski. — Mój syn jest od niego młodszy, a służy. Będzie z ciebie fizyljer, jak się patrzy. Do którego chcesz bataljonu?
 Marek już ochłonął, więc skłonił się i odpowiedział pewniejszym głosem:
 — Jeśli łaska, obywatelu jenerale, chcielibyśmy służyć pod kapitanem Bogusławskim.
 — Pod twardą pójdziecie rękę, ale to tem lepiej. Czy to wasz znajomy?
 — Poznaliśmy go w Padwie i towarzyszyliśmy mu do Werony, gdzie miał pojedynek z czterema oficerami francuskimi.
 — Znowu! — zawołał Dąbrowski.
 Wiadomość poruszyła wszystkich. Dwaj jenerałowie zbliżyli się do Dąbrowskiego i Kniaziewicz zapytał:
 — No i co? i co?
 — I wszyscy czterej pozostali na placu.
 — Zabici?
 — Trzech. Czwarty ranny, pono śmiertelnie.
 — Aj! — rzekł krzywiąc się Dąbrowski. — Sekundowaliście mu?
 — Nie. Zażądał od komendanta fortu, by mu wyznaczył świadków Francuzów.
 — Powiadaj, jak było.