Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/191

 — Takich-że to młodzianków macie w szeregach?
 — To żołnierz ochotnik, eminencjo, który kilka dni temu zaciągnął się do legjonu.
 Na to kardynał uśmiechnął się z niewysłowioną dobrocią i odpowiedział po włosku:
 — Jest żołnierzem, ale zaprawdę mógłby być i cherubinem...
 Marek stał wciąż wyprostowany, nieruchomy, tylko pod spojrzeniem tych mądrych i dobrych oczu twarz zapłoniła mu się jak róża.
 A kardynał rzekł jeszcze, jakby ze smutkiem:
 — Musi zaś krew rozlewać...
 Poczem wszedł przez otwarte drzwi do pałacu, ale, przechodząc, podniósł dłoń wgórę i uczynił nad młodym żołnierzem znak krzyża.
 Dąbrowski udał się za nim, Marek jednak usłyszał jeszcze, jak mówił po francusku do kardynała:
 — To dziecko z dobrego domu...
 Nie było to jednak ostatnie spotkanie Marka z przyszłym Piusem VII. Kardynał pokochał był szczerze Dąbrowskiego i jego oficerów, którzy prawie wszyscy umieli po łacinie — i przedewszystkiem tych polskich żołnierzy wąsatych, groźnych, pozornie strasznych, a tak dobrotliwych, że po kwaterach małe Włoszęta właziły im nietylko na kolana, ale i na karki. Nie mógł się też oddziwić, że ta legja, że ci sami żołnierze, którzy służą bezbożnej rewolucji, obalają książąt i królików włoskich, a za parę dni mają ruszyć na Rzym, chodzą na msze i na nieszpory, spowiadają się po polsku