Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/203

 — Zanim pójdziemy na pole bitwy, możeby dobrze było przeczytać jej opis. Wożę zawsze w swoim żołnierskim mantelzaku kilka książek, a między niemi i Liwjusza.
 To rzekłszy, podał książkę Drzewieckiemu.
 Drzewiecki wziął ją, lecz zanim ją rozłożył i znalazł odpowiedni ustęp, Gautier zapytał go z widoczą obawą:
 — Po jakiemu to będzie?
 — Po łacinie.
 — Powiedz mi tedy, obywatelu, czy wyście byli księżmi w swojej ojczyźnie, czy co?
 — Nie, ale w szkołach księża bili nas w skórę, ile wlazło, żeby nas łaciny nauczyć — odpowiedział wesoło Drzewiecki.
 Poczem popatrzył przymrużonemi oczyma na Marka, stojącego z karabinem u nogi tuż przy wejściu na taras, uśmiechnął się i rzekł:
 — Ba, między nami i prości żołnierze umieją po łacinie.
 — Obywatel drwisz sobie ze mnie? — oburzył się Gautier.
 Na to Drzewiecki skinął na Marka, a gdy ów zbliżył się i wyciągnął po żołniersku, wyjął mu z rąk karabin, a natomiast podał książkę i rzekł:
 — Czytaj.
 A Dąbrowski, który rad był zawsze pochwalić się swym żołnierzem, dodał:
 — Siadaj i czytaj.
 Gautier ścisnął zębami cybuch fajki i począł pykać mocno. Na tarasie uciszyło się, bo jednak