Strona:Henryk Sienkiewicz - Legjony.djvu/207

zwycięstwa nie umiesz“ — zacytował słowa Maharbala Drzewiecki. Poczem dodał:
 — Hannibala mogę podziwiać, ale nie mogę się do niego przekonać.
 — Przekonać się trudno — odpowiedział Dąbrowski — albowiem brakło mu nietylko wzniosłych pomysłów, lecz i wspaniałomyślności. Nigdy mu serce nie zadrgało miłosierdziem, nigdy dobrocią. To dusza innej rasy. Ale tę swoją Kartaginę kochał jednak do ostatniego tchu życia, i gdy nadeszła chwila, w której zrozumiał, że nanic trud i cel życia, nanic niesłychane zwycięstwa, że Rzym, tylekroć przez niego zdeptany, triumfuje, a ojczyzna ginie i zginąć musi, wówczas był to człek chyba najbardziej nieszczęsny na ziemi. Widzę go oto jako tułacza na obcej ziemi — po Zamie — i schylam przed nim głowę, chociaż na Kapitolu nie był i Rzymu nie zburzył.
 To powiedziawszy, umilkł i dopiero po chwili rzekł:
 — Ale już późno, więc może pójdziemy rzucić okiem na dawne pole bitwy.
 Ruszyli wszyscy, z wyjątkiem pułkownika Gautiera, który odezwał się z żołnierskim humorem:
 — Mój jenerale, Hannibal mógł być wielkim wodzem, ale w Rzymie nie był, a ja byłem, więc idę spać.
 I, przyłożywszy palce do skroni, zawrócił na miejscu i poszedł do swej kwatery.
 A oni udali się nad jezioro i szli wolnym krokiem, mając przed sobą i za sobą po pięciu żoł-