Strona:Henryk Sienkiewicz - Publicystyka tom IV.djvu/91

leży i zgromadzeniem rozproszonych jego organów w jedno miejsce.
 Obawiamy się, czy to nie będzie coś podobnego jak w tej bajce:
 — Morze, morze, daj no wody!
 — Na co wody, komu wody?
 — Kuru wody, bo kur leży wedle drogi, wyciągnął nogi, ledwo tchnie!
 — Idź do panny, żeby dała wieniec — mówi morze.
 I tak jedno odsyła do drugiego, a kur leży tymczasem istotnie wedle drogi, wyciągnął nogi, ledwo tchnie.
 Ten kur — to muzeum.
 Ale natomiast od czasu do czasu pojawia się piękna seria artykułów, w których nasi mniej więcej sławni ekonomiści dowodzą, że muzeum jest rzeczą bardzo pożyteczną. Publiczność kłania się, składa ręce na piersiach i mówi: „Panowie, już wiemy, że muzeum jest rzeczą bardzo pożyteczną, wierzymy w to najzupełniej, tylko je dajcie!“. — I cisza, a po niejakim czasie ekonomiści znów pytają: „Ale wy może nie wiecie jeszcze, jaka to pożyteczna rzecz, to muzeum“? — I tak bez końca.
 Wiemy, panowie, wiemy! Wiemy, że pożyteczniejsza nawet niż nasi ekonomiści, niż dobrodzieje naszego społeczeństwa, niż miłośnicy tanim kosztem dobra publicznego, niż artykuły, dowodzące jego pożyteczności. Wiemy i skończyliśmy, teraz wasza kolej.
 Ej, warszawianie! warszawianie! bierzmy przykład z Ostrowi. Tam ludzie zrozumieli, co to za po-