Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/107

—   99   —

Krzycki, zajęty własnemi myślami, nie zauważył jej wcale i rzekł:
 — W takim razie miałbym przykrości, bo matka jest w tych rzeczach ogromnie surowa. To też dziś, przy większem zastanowieniu, jestem jak wilk, który nigdy nie robi szkody w tej okolicy, w której ma gniazdo. Wówczas byłem głupszy i mniej ostrożny.
 — Niech-że cię licho porwie! — zawołał Groński.
 — Bo co?
 — Nic. Mów dalej.
 — Ja niewiele więcej mam do powiedzenia. Wracając jednak do zapisu, to pojmuje pan, dlaczego nie mogłem go przyjąć?
 — Może i pojmuję, ale »wymień mi swoje wyśmienite powody« — jak mówi Szekspir.
 — Gdyż, zbałamucić dziewczynę, to się na wsi zdarza, ale zbałamuciwszy ją, zabrać to, co było dla niej przeznaczone — tego byłoby nadto. A może ona tam gdzie w Ameryce biedę klepie?
 — Wszystko jest możliwe — odpowiedział Groński.
 — Więc, gdyby ogłoszenia, które porobię, nie doszły do jej wiadomości, to w takim razie