Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/172

—   164   —

przytem taka ładna, że Krzycki pogrążył się do reszty.
 — A! to można głowę stracić! — wołał z niekłamanym zapałem. — Słowo daję, można głowę stracić!
 Groński zaś, który na równi ze wszystkimi wpadł w dobry humor, rzekł z cicha:
 — A nawet, consummatum est!...
 Lecz dalszą rozmowę przerwał im powozowy turkot, który dał się słyszeć na dziedzińcu i umilkł przed gankiem.
 — Co to? — zapytał Groński.
 — Posyłam po doktora do matki — odpowiedział, wstając, Władysław. — Kto ma jaki interes do miasta, niech powie.
 Dołhański i Groński wstali również i wyszli z nim do sieni.
 — A ja właśnie chciałem cię prosić o konie — rzekł Groński. — Wiem, że macie tylko jedno siodło damskie w Jastrzębiu, więc zamówiłem drugie i muszę odebrać je z poczty osobiście. Nie chciałem mówić o tem przy paniach, bo to ma być niespodzianka.
 — Dobrze — odpowiedział Krzycki — ale dam panu chyba inny powóz, bo tym odjeżdża