Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/175

—   167   —

cił, wzięła ją za rękę, a następnie zaczęła pocieszać:
 — Przecie pan Laskowicz cię nie zapomni — mówiła, pochylając się nad dziewczynką — i pewnie do ciebie napisze, a jak bardzo zatęskni, to i powróci.
 Poczem, podnosząc oczy wprost na Laskowicza:
 — Prawda, panie, że pan jej nie zapomni?
 Zaś Laskowicz spojrzał w głąb jej przeźroczystych źrenic, jakby je chciał przejrzeć do dna, i rzeczywiście wzruszony, odpowiedział z naciskiem:
 — Nie zapomnę.
 — A widzisz! — uspokajała Anusię panna Marynia.
 Lecz w tej chwili zbliżył się Krzycki.
 — Matka kazała pana pożegnać — rzekł.
 I natychmiast zawołał na woźnicę:
 — Jazda!
 Powóz ruszył, zatoczył koło w okrąg dziedzińca i znikł w alei za bramą.
 Panna Anney i obie siostry udały się teraz do pani Krzyckiej, chcąc jej dotrzymać towarzystwa przy śniadaniu, które w dniach dolegliwszych cierpień pijała w łóżku. Krzycki przy-