Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/215

—   207   —

 — Siodło damskie! — poczęła wołać — prześliczne siodło damskie!
 I wodząc oczyma po obecnych, ukazała na Grońskiego:
 — To pan?
 — Muszę się przyznać — rzekł, rozkładając ręce i pochylając głowę, Groński.
 Ona zaś miała taką chęć pocałować go w rękę, że gdyby nie obecność doktora i rejenta, byłaby to zapewne uczyniła. Tymczasem poczęła mu dziękować z ogromną i zupełnie dziecinną radością.
 — Pani ma, widzę, wielką ochotę na konną jazdę? — rzekł Szremski.
 A ona odpowiedziała mu z nadzwyczajnym zapałem:
 — Ja mam na wszystko ochotę!
 — Masz tobie! — zawołał rozbawiony doktór.
 — Byle się znalazł spokojny koń, inaczej o wypadek nie trudno! — zauważył rejent.
 Pokazało się jednak, że się znajdzie, gdyż w oszczędnem gospodarstwie jastrzębskiem konie stanowiły jedyny dział, leżący poza rachunkiem. Krzycki utrzymywał wprawdzie, że hodowla ich się opłaca, ale hodował je jednak