Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/222

—   214   —

 — Z największą przyjemnością, ale musimy przeczekać deszcz.
 — Więc pan zgadza się być naszym rycerzem? — zawołała pani Włócka, wyciągając ku niemu ręce, a zarazem przypatrując mu się ze zbudzoną nagle uwagą i zdziwieniem.
 — Z największą przyjemnością — powtórzył Dołhański. — Bezrobocie skończy się jutro.
 Jego zupełna pewność siebie zaimponowała trochę wszystkim, a zwłaszcza obu paniom z Górek, jednocześnie zaś zimny ton, z jakim mówił, sprawił, że pani Włócka straciła na razie swą zwykłą patetyczną swadę i dopiero po chwili odrzekła:
 — Dziękuję w imieniu sieroty.
 Lecz sierota wolała widocznie sama podziękować, gdyż wyciągnęła obie dłonie do Dołhańskiego i po krótkiem milczeniu, które mogło tłómaczyć się wzruszeniem, ozwała się głosem podobnym do cichego szmeru liści:
 — Mnie o mamę chodzi...
 — I mnie również — zapewnił Dołhański.
 Lecz matka z córką zwróciły się znów wzajem ku sobie:
 — Pozwól, dziecko — ja tu jestem niczem!