Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/224

—   216   —

wkładają. Dobry, bo nie mają długów i każdy grosz, który z gospodarstwa przypływa, gdy raz wpadnie do pończochy, to już świata bożego nie ogląda.
 — Tum ich czekał — rzekł Dołhański.
 — One są równie skąpe, jak patetyczne, a kto wie, czy nie bardziej skąpe.
 — Niech zbierają!
 A Groński począł się śmiać i cytować:
 — Sic vos non vobis nidificatis aves — sic vos non vobis mellificatis apes...
 — Tak! — rzekł Dołhański.
 Poczem nagle do Grońskiego:
 — Jutro oświadczam się o rękę kuzynki Otockiej.
 — Jesteś dziś pełen niespodzianek — odrzekł Groński.
 — Czekaj! I dostaję odkosza.
 — Niewątpliwie.
 — Ale chcę mieć czyste sumienie. Potem jadę do Górek.
 — To już wiadomo. I uśmierzasz wzburzone fale bezrobocia.
 — W ciągu jednego dnia. — Jak mnie tu widzicie.
 Poczem wskazał na Krzyckiego: