Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/236

—   228   —

 Poczem panna Anney ozwała się jakimś niezwykłym, przygłuszonym głosem, który brzmiał trochę jak przestroga:
 — Słyszę, że pan Groński z panną Marynią nadjeżdżają.
 — Tak — odpowiedział Krzycki.
 Jakoż druga para zbliżyła się niebawem — wesoła i ożywiona. Panna Marynia poczęła już o kilka kroków wołać:
 — Pan Groński opowiadał mi śliczne rzeczy o Rzymie. Żałujcie państwo, żeście nie słyszeli.
 — Więcej o okolicach Rzymu, niż o Rzymie — rzekł Groński.
 — Tak. Byłam w Tivoli, byłam w Castel Gandolfo — w Nemi... Cuda! Będę teraz póty męczyła Zosię, póki tam naprawdę nie pojedziemy — i pan Groński z nami.
 — A mnie zabierzesz? — zapytała panna Anney.
 — A jakże! Pojedziemy wszyscy na jesień, albo na przyszłą wiosnę. Czy państwo także mówili o jakiej wyprawie?
 Przez chwilkę nie było odpowiedzi.
 — Nie — odpowiedziała wreszcie panna Anney. — My mówiliśmy o ptakach przelotnych.