Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/34

—   26   —

 Przy bramie ozwał się turkot zajeżdżających powozów. Towarzystwo ruszyło ku wyjściu. Panie szły teraz gromadą naprzód, księża i panowie, z wyjątkiem Dołhańskiego, który rozmawiał z Angielką, postępowali za niemi.
 Nagle Krzycki zwrócił się do Grońskiego i zapytał:
 — Jak na imię pannie Anney?
 — Póki jesteśmy na cmentarzu, mógłbyś myśleć o czem innem. Na imię jej Agnès.
 — Ładne imię.
 — W Anglii dość częste.
 — Czy to bogata osoba?
 — I to pytanie mógłbyś odłożyć, ale jeśli ci zależy na pośpiechu, zapytaj Dołhańskiego. On takie rzeczy wie najlepiej.
 — Pytam właśnie dlatego, że go widzę koło niej i słyszę przytem, że się sadzi na angielszczyznę.
 — To sztuka dla sztuki, gdyż on się ma ku pani Otockiej.
 — Ach!?
 — Równie dawno, jak bezskutecznie. Bo, widzisz, nawet jemu jest trudno wiedzieć dokładnie, ile ma posagu panna Anney, tymczasem