Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 01.djvu/73

—   65   —

 — Przypominasz mi mego nieboszczyka ojca — odpowiedział Dołhański.
 — Zapewne, że musiał ci to często powtarzać.
 — Zbyt często, a przytem dawał mi, jako przykład, siebie, ale ja dowiodłem mu, jak dwa razy dwa cztery, że mogę i powinienem żyć na większą od niego skalę.
 — Cóżeś mu powiedział?
 — Powiedziałem mu tak: Naprzód, papa ma syna, a ja jestem bezdzietny, a powtóre i szlachcic jestem lepszy od papy.
 — A to jakim sposobem?
 — Bardzo prostym, gdyż liczę o jedno pokolenie więcej.
 — Brawo! — zawołał Krzycki. — Cóż ojciec na to?
 — Nazwał mnie durniem, ale widziałem, że mu się to podobało. Ach! żeby pani Otockiej tak się podobały moje koncepty, jak niegdyś papie! Ale jestem przekonany, że i moja stałość i mój apetyt na nic się nie przydadzą. Kuzyneczka jest zresztą praktyczniejszą, niż się zdaje. Myślałbyś, że obie z siostrą żyją tylko zapachem kwiatów, a jednak, dowiedziawszy się