Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/105

—   97   —

tych paniach — odpowiedział Groński — bo natychmiast każę sprzątnąć butelkę.
 A Świdwicki objął ją obu rękoma.
 — Ja je uwielbiam — wszystkie trzy! — zawołał z komicznym pośpiechem.
 — O jakim to mówiłeś towarzyszu?
 Świdwicki pociągnął wina i przymknąwszy oczy, oceniał przez chwilę jego wartość.
 — Mam tam u siebie od dziś rana jakiegoś wisielca — rzekł — którego poszukuje policya i którego, jeśli u mnie znajdą, powieszą prawdopodobnie nas obu.
 — Dałeś mu jednak schronienie?
 — Dałem mu schronienie, albowiem przyprowadził go ktoś taki, komu nie mogłem odmówić.
 — Założę się, że jakaś niewiasta.
 — Oczywiście. Mogę dodać, że przystojna i jedna z takich, które wywołują we mnie odpowiedni prąd elektryczny. Ale nie mogę powiedzieć jak się nazywa, gdyż prosiła mnie o tajemnicę.
 — Nie pytam — rzekł Groński — a co do prądu nie wątpię, gdyż inaczej bałbyś się chyba tak narażać.
 Na to Świdwicki rzekł: