Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/118

—   110   —

był zmęczony, czczy i wyczerpany strasznemi wrażeniami dzisiejszego poranku, więc nagle zachwiał się na nogach, zbladł jak trup i byłby padł na ziemię, gdyby w pobliżu nie stało krzesło, na które obsunął się ciężko, jak martwy.
 — Co to jest? Co u dyabła panu jest? — zawołał Świdwicki.
 I począł go ratować. Wylał z butelki jakąś resztkę koniaku i zmusił go do wypicia, a następnie, podniósł go z krzesła, poprowadził do drugiego pokoju i prawie przemocą położył na własnem łóżku.
 — Co u dyabła! powtórzył: jak się pan czujesz?
 — Lepiej! — odpowiedział Laskowicz.
 Świdwicki spojrzał na zegarek.
 — Za dziesięć minut powinna przyjść baba, która mi usługuje. Każę ci przynieść jeść. Tymczasem leż spokojnie.
 Laskowicz posłuchał tej rady, gdyż nie mógł inaczej. Leżąc jednak, marszczył przez jakiś czas czoło i widocznie pracował myślą, poczem rzekł:
 — Ten król... o którego pan pytał — jest... głodny!
 — A niech go dyabli wezmą! — odpowiedział