Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/162

—   154   —

 Dołhański pohamował się, głosił bowiem zawsze, że prawdziwy gentlemen nie powinien się nigdy dziwić.
 — Przypominam sobie teraz — rzekł — to ta Skibianka, której wuj Żarnowski zapisał kilka tysięcy rubli.
 — Ta sama.
 — Więc to jego córka?
 — Wyobraź sobie, że nie. Skiba przybył z Galicyi do Rzęślewa z żoną i kilkoletniem dzieckiem.
 — Zatem czysta chłopska krew?
 — Piastówna! Piastówna! — wołał Świdwicki.
 — Zupełnie czysta! — odpowiedział Groński.
 — A cóż Władek?
 — Połknął nowinę i stara się strawić! — ozwał się znów Świdwicki.
 — Mniej więcej tak jest. Znalazł się wobec nowego położenia i zamknął się. Trochę go to ogłuszyło i chce przyjść do siebie.
 — Był do śmieszności zakochany, ale teraz chyba zerwie.
 — Nie przypuszczam, ale powtarzam, że wobec zmienionego położenia wpadł w pewną wewnętrzną rozterkę, z którą się musi uporać.