Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/171

—   163   —

 — Jaki błąd? — zapytał.
 — Że poczytują nadchamstwo za nadczłowieczeństwo.
 — W tem masz słuszność.
 — Pogardzam sobą, ilekroć mam słuszność.
 — A więc zostawiamy cię winu i pogardzie.
 To rzekłszy, Groński kiwnął na Dołhańskiego i wyszli. Zastanowiły go jednak ostatnie słowa Świdwickiego, więc po chwili rzekł:
 — Ciągle teraz chodzą ludziom po głowie Prusacy i przypominają się z byle powodu. Zresztą Świdwicki trafnie ich określił.
 — Gdybyś tak wiedział, jak mało mnie obchodzą określenia Świdwickiego.
 — A jednak często robisz mu konkurencyę i gadasz podobnie — odpowiedział Groński.
 Poczem, idąc dalej za biegiem swych myśli, rzekł:
 — Nietzsche także nie dostrzegł, że odczuwanie i rozumienie cudzej niedoli zjawia się dopiero na szczycie stworzenia...
 — Dobrze, dobrze, ale w tej chwili więcej zaciekawia mnie to, co Krzycki zrobi z panną Anney?...
 Dołhański, który nie znosił Świdwickiego, byłby się czuł szczerze dotknięty, gdyby był