Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/21

—   13   —

 — Dziękuję, panienko, dziękuję — powtarzał nieco zmieszany.
 Ona zaś spojrzała mu przelotnie w oczy, a następnie odeszła bez słowa.
 — Ale ja zabrałem pani pledy — ozwał się Władysław, zwracając się do panny Anney.
 — Nic nie szkodzi, ja jestem ciepło ubrana. Tylko niech pan uważa, żeby zranione ramię było dobrze okryte.
 I, zbliżywszy się ku niemu, poczęła zasuwać lekko i starannie róg pleda między poręcz krzesła i jego ramię.
 — Nie urażam pana? — spytała.
 — Nie, nie. Jak ja mam dziękować?
 I patrzył na nią tak rozkochanemi oczyma, że pani Krzyckiej po raz pierwszy przyszło na myśl, iż jest w tem może coś więcej, niż wdzięczność.
 Spojrzała raz i drugi na delikatną twarz pani Otockiej i westchnęła, a serce ścisnęło się jej obawą, niepokojem i żalem. To był jej ideał dla syna, to ukryte marzenie. Polubiła wprawdzie z całej duszy młodą Angielkę i, gdyby w jej żyłach nie krążyła obca krew, nie miałaby jej nic do zarzucenia, ale jednakże pierwsze to przelotne podejrzenie, że ów gmach, który