Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/284

—   276   —

 — Dziękuję panu. Matka nieźle, ale musi wkrótce wyjechać...
 I chcąc ukryć zmieszanie, począł pilnie patrzeć w głąb ulicy, a po chwili zawołał:
 — Ale otóż widzę pannę Zbyłtowską ze służącą, a z niemi idzie ktoś trzeci.
 Jakoż rzeczywiście na sto kroków w głębi ulicy widać było zbliżającą się Marynię — i służącą ze skrzypcami w futerale. Z drugiej strony, lubo nieco z tyłu, szedł jakiś młody człowiek ze złotawą bródką, który przechylony ku Maryni, zdawał się przemawiać do niej w jakiś usilny i natarczywy sposób. Ona przyśpieszała kroku, odwracając przytem głowę i nie chcąc widocznie go słuchać, on zaś nadążał tuż tuż, gestykulując przytem gwałtownie.
 — Na Boga! ją ktoś napastuje! — rzekł Szremski.
 I wszyscy trzej poskoczyli pędem ku niej.
 — Co to jest? Kto pan jesteś?
 A Marynia, ujrzawszy Grońskiego, chwyciła go za ramię i drżąc cała, poczęła wołać:
 — Do domu! niech mnie pan zabierze do domu!...
 Groński zrozumiał w jednej chwili, że nic innego nie było do zrobienia i że trzeba się śpieszyć, gdyż inaczej Marynia może być zamie-