Strona:Henryk Sienkiewicz - Wiry 02.djvu/90

—   82   —

wiem uroda Władysława była dla niej od lat jego dziecinnych źródłem dumy i radości. Ale oczywiście uważała za stosowne nie przyznać się do tego przed Świdwickim.
 — Ja nie przywiązuję do tego wagi — odrzekła — i dziękuję Bogu, że nie tylko to można na korzyść mego syna powiedzieć.
 A Świdwicki strzepnął palcami i rzekł:
 — Przywiązuje pani, przywiązuje! — i ja przywiązuję a i te oto panie tylko udają, że nie przywiązują — zarówno ta młoda Angielka, jak nawet ta mała przeźroczysta porcelanka, choć niby tylko myśli o muzyce... Może najmniej pani Zofia, ale to dlatego, że od pewnego czasu zanadto pilnie wczytuje się w Platona...
 — Zosia... w Platona? — zapytała pani Krzycka.
 — Tak się spodziewam, a nawet jestem pewien, gdyż inaczej nie byłaby taka platoniczna...
 — Przecież chyba nie umie po grecku.
 — Ale Groński umie i może jej go tłómaczyć.
 Pani Krzycka spojrzała ze zdumieniem na Świdwickiego i przerwała rozmowę. Poznawszy go dopiero tego wieczora i nie mając pojęcia, że człowiek ten dla konceptu, dla lichej igra-